روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست واندر طلب طعمه پر و بــــال بیار اســــــت
بر راستــــیِ بال نظر کرد و چنین گفت : ((امروز همه روی جهــــان زیر پرِ ماســـت
بــــــــر اوج چو پرواز کنم ، از نظر تیز می بینم اگــــر ذرهّ ای اندر تِک دریاســــــت
گـــــر بر سر خاشـــاک یکی پشّــه بجنبد جنبیـــدن آن پشّــــه عیان در نظــــر ماســت))
بســــــــــیار منـــی کرد و زتقدیر نترسید بنگر که ازین چرخ جفا پیشــه چه برخاســـت
ناگــــــه زکــــــــمینگاه یکی سخت کمانی تیــــــری زقضتای بد بگشــــــاد بر او راسـت
بر بال عقــــــــاب آمد آن تیر جگــر دوز وز ابر مر او را به سوی خـاک فرو کاســتبر خــــاک بیفتاد و بغلتیــــــــد چو ماهی وان گاه پر خویش گشاد از چپ و از راســت
گفتا : ((عجب است این که ز چوبی و زآهن این تیزی و تندی و پریدن ز کجــا خاســــت))
زی تیــر نـــــگه کرد و پر خویـــــــش بر او دید گفتا : ((زکه نالیم که از ماســــــت که برماســـت))
